Creo que todos coincidimos en que hai un antes e un despois daquel fatídico día do ” DEBUT”.
Tiñamos coñecemento da enfermidade, de lonxe….e aínda así se me caeu o mundo, naquela consulta de urxencias do centro de saúde…
En xaxún desde a noite anterior e sen beber nada, o médico de urxencias, di que pode ser apendicitis, eu explotei porque levábamos unha chea de días mal e dicían que era un simple catarro…
Dixenlle que eu non sabía o que era ou o que deixaba de ser, pero levantámonos 4 ou 5 veces de noite, bebe auga sen parar e adelgazo moitísimo e polo pouco que sabiamos da enfermidade, expóñolle desde a miña ignorancia, non será algo do azucre…
Dime que non me preocupe que ese control faillo no momento. Chama á enfermeira para que faga unha glicemia na sala continua á q estabamos nós, e pasado apenas medio minuto o médico pregunta, canto ten???
A enfermeira contesta o momento: alto
O médico volve preguntar e a resposta é a mesma: alto
Entón o médico pide a cifra e ela contesta 280
Véuseme o mundo encima e o médico tratando de consolarme faille un control de cetónicos e sae lixeiramente alto.
Dime, tranquila que ides ao hospital, pero non hai problema, estaranvos a esperar e ides para a
UCI, pero por precaución….
Eu que coñecía o caso de Sara, xa lle dixen non me mintas que isto é para sempre..
Baixou a cabeza e non tivo valor a dicirme nada máis…
Fomos á UCI e saímos saturados de información en 4 días de ingreso, pero propuxémonos aprender a vivir
con esta compañeira inseparable, e a pesar de que é unha m***. Seguimos tratando de cada día aprender e conseguir os nosos obxectivos.
Grazas á enfermidade, aterramos en ANEDIA, bendito día aquel 19 de setembro que tiven o primeiro contacto con Ana, que era a presidenta naquel momento, e desde o minuto 1 souben que non estabamos sós, que por desgraza había xente que respiraba o mesmo. e que unidos e apoiándonos as penas son menos penas…
Agradecida eternamente a esta gran familia ANEDIA.