FILTROS NA NOSA REALIDAE

real diabetes

#realdiabetes

A todos nos gusta ver a vida en positivo, e dar o mellor de nós mesmos para facelo posible. Pero moitas veces temos que rendirnos á evidencia, e non debemos poñer filtros á nosa realidade.

Como asociación moitas veces nos atopamos con imaxes deformadas da nosa realidade, e resulta que nós mesmos estamos contribuindo a isto sen sabelo.

Esta semana, como calquera outra, traballamos con casos que nos doen e nos fan reflexionar, rapaces de 14 abocados a unha diálise, intervencións do servizo de menores en casos donde as familias se atopan impotentes, porque é moi doádo xulgar e resulta que cando pides axuda, é inexistente.

Profesores preocupados polos seus alumnos que piden axuda, pais e nais que piden consello para enfrentrarse a coles onde directamente lles piden que busquen outro sitio.

Fillas e fillos intentando axudar a seu pai ou súa nai a entender esta enfermidade e o seu compartamento, porque lle sube, porque lle baixa, está sen comer.. non podemos máis….

Xestionamos citas con servizos sociais, pediatras, psicólogos, pedimos axuda aos endocrinos e persoal de enfermería, que sempre están ahí para axudar.

Nos reunimos coas xerencias, profesionais, empresas…..

E logo de todo o traballo alguén che di…. Pero se hoxe en día coa tecnoloxía xa está todo solucionado!

E non sabes se rir ou chorar.

É verdade que as persoas con diabetes poden facer de todo, é indiscutible, pero iso non significa que a diabetes nos dé superpoderes, senón que aparte do esforzo natural, temos que controlar moitas máis variables que outra persoa. E de momento a tecnoloxía axuda, pero o páncreas artificial seguén a ser as nais e pais.

E no caso das persoas adultas, un cerebro que tamén fai as función de páncreas.

Así que non queremos queixarnos, pero lle prestamos os nosos zapatos a quen queira, só un día é unha noite.

———————————————————

A todos nos gusta ver la vida en positivo, y dar lo mejor de nosotros mismos para hacerlo posible. Pero muchas veces tenemos que rendirnos a la evidencia, y no debemos poner filtros a nuestra realidad.

Como asociación en Anedia Galicia muchas veces nos encontramos con imágenes deformadas de nuestra realidad, y resulta que nosotros mismos estamos contribuyendo a esto sin saberlo.

Esta semana, como cualquier otra, trabajamos con casos que nos duelen y nos hacen reflexionar, niños de 14 años abocados a diálisis, intervenciones del servicio de menores en casos donde las familias se encuentran impotentes, porque es muy fácil juzgar y resulta que cuándo pides ayuda, no existe.

Profesores preocupados por sus alumnos que piden ayuda, padres y madres que piden consejo para enfrentarse a coles donde directamente les piden que busquen otro sitio.

Hijas y hijos intentando ayudar a su padre o su madre a entender esta enfermedad y su comportamiento, porque le sube, porque le baja, están sin comer.. no podemos más….

Gestionamos citas con servicios sociales, pediatras, psicólogos, pedimos ayuda a los endocrinos y personal de enfermería, que siempre están ahí para ayudar.

Nos reunimos con las gerencias, profesionales, empresas…..

Y después de todo el trabajo alguien te dice…. Pero si hoy en día con la tecnología ya está todo solucionado!

Y no sabes si reír o llorar.

Es verdad que las personas con diabetes pueden hacer de todo, es indiscutible, pero eso no significa que la diabetes nos dé superpoderes, sino que aparte del esfuerzo normal, tenemos que controlar muchas más variables que otra persona. Y de momento la tecnología ayuda, pero el páncreas artificial siguen siendo las madres y padres.

Y en el caso de las personas adultas, el cerebro también hace las función de páncreas.

Así que no queremos quejarnos, pero le prestamos nuestros zapatos a quién quiera, solo un día y una noche.