Continuamente na televisión, xornais e redes sociais fálase de moitísimas enfermidades, os seus síntomas e o que viven as persoas que o sofren e as súas familias. Seguramente non lle préstamos a atención suficiente porque o noso subconsciente pensa que estamos sans e que iso non o imos a sufrir.
Este verán, a miña filla Zoe, estaba todo o día cansada, bebía auga sen parar (+ de 4 litros diarios), mexaba na cama cosa que non pasaba desde facía máis de 5 anos ou se lle escapa algo mesmo esperta. Agora sei que iso é un cadro de diabetes tipo1.
Foi un verán caloroso e eu todo achacábao á calor, cando por fin fun consciente que algo estaba mal pedín cita no pediatra pero xa sabemos nos tempos que estamos…., pero un día antes da súa cita telefónica, espertouse con dificultade respiratoria, parecía como bébeda, ollos perdidos, arrastraba as palabras ao falar e claro…correndo a urxencias, 560 de glicosa en sangue, estaba borracha de azucre, 2 días na UCI Pediátrica e despois un curso express de…, que é a diabetes, alimentación e administración de insulina.
Tres meses despois sigo aprendendo deste mundo, seguimos avanzando na xestión
e comprensión da enfermidade apoiados por un gran equipo de endocrinoloxía pediátrica no Hospital Álvaro Cunqueiro e por ANEDIA.
Vivimos con ela coidadores e pacientes, non permitimos que nos cambie moito a vida. Na miña retina, no meu cerebro sempre quedase gravada a imaxe da miña filla feita un nobelo, chorando e preguntándome … POR QUE EU?, coma se portouse mal
e ese fose o seu castigo.
Esta é a miña experiencia ou refexión, grazas por existir e estar aí.