Recordo cando me diagnosticaron diabetes tipo 1, eu tiña 11 anos e
non era moi consciente do que significaba pero tamén me acordo
que me dixeron que eu non estaba enferma, que era unha
enfermidade.
Desde entón só penso que esa é ”a clave” . Que vivimos e facemos o que todo o mundo, se me ves pola rúa e non me recoñeces, como
vas saber que teño diabetes?
Aconséllannos que non debemos tatuarnos, perforarnos as orellas,
ou o nariz, nin enfermar, nin comer doces… Coñecemos as regras,
pero non poden ser un pouco flexibles?
Como calquera outro novo adolescente queremos as mesmas cousas. Teño piercing desde fai 5 anos, fíxenme unha tatuaxe de
seguridade médica e vivo con diabetes desde fai 10.
Sempre cuidandome moito, con moita paciencia para curar as feridas, levando unha vida san… todo se pode conseguir.
Eu, só quero vivir.